Pers

In tijdschrift Luister van november 2013 is de CD Canto Ostinato uitgebreid besproken en krijgt deze CD 5 sterren, zowel voor de uitvoering als de registratie!
Ook op internet, op de website  The Listener, een Duitstalig blog voor klassieke muziek, kreeg de CD op 6 november 2013 een prachtige recensie. Klik hier voor het artikel.

Recensie van de CD Canto Ostinato in dagblad NRC 9-9-2013

●●●●○

 Floris Don

 Simeon ten Holt is dood, zijn Canto Ostinato leeft voort. Vorig jaar nog kwam een audiovisuele variant tot stand met elektronica, visuals en harpiste Gwyneth Wentink: het Canto Ostinato als loungemuziek.  Heel anders is de versie die organist Toon Hagen maakte. Op het fameuze 18e-eeuwse Schnitgerorgel in de Michaëlskerk in Zwolle maakt Hagen van Canto Ostinato veel méér dan vriendelijke minimal music.  Anders dan pianisten heeft de organist beschikking over uitgebreide registerwisselingen. Dit leidt in de repetitieve muziek soms tot ongehoord drama: de passage van aangehouden dissonanten die aan de hoofdmelodie voorafgaat, zwelt nu aan tot een dreigende klankmassa. Op rustiger momenten lijkt soms een achtergrondkoortje mee te zingen. Het slot gaat gepaard met ijle, kosmische klanken.  Een fascinerend nieuwe interpretatie van overbekende muziek.

Recensie van de CD Canto Ostinato in dagblad Trouw 30-08-2013:

Ritmisch onberispelijk
CHRISTO LELIE
KLASSIEK
Toon Hagen Ten Holt  ‘Canto Ostinato’  (Quintone)
****
Sinds het overlijden van componist Simeon Ten Holt in 2012 wordt zijn muziek weer extra vaak uitgevoerd en op cd gezet. Vooral ‘Canto Ostinato’ lijkt weer meer dan ooit een hype. Ook organisten hebben het op hun repertoire genomen. Onder hen Toon Hagen, die het werk opnam in de St. Michaëlskerk te Zwolle, waar hij sinds 1998 de vaste bespeler is van het fameuze Schnitger-orgel. Doordat dit een helder barokinstrument is, biedt het Hagen de mogelijkheid de voor deze repetitieve muziek noodzakelijke helderheid te behouden in de ruime kerkakoestiek. Het is met vier manualen en pedaal een zeer groot orgel, zodat de vertolker van ‘Canto Ostinato’ het werk in een ongekend rijke regenboog van klankkleuren kan laten horen. Dat geeft een heel ander klankbeeld dan de gebruikelijke vrijwel monochrome uitvoeringen van dit werk op twee of vier piano’s. Hagen maakt trouwens geen misbruik van de registratiemogelijkheden en bouwt de climaxen, die op zo’n groot orgel natuurlijk overweldigend zijn, langzaam en subtiel op. Zijn spel is ritmisch onberispelijk en technisch gaaf. Zo op het gehoor speelde hij de 79 minuten in één keer vol (lassen kon ik in ieder geval niet horen). Alle lof voor de registranten die de caleidoscopische kleurveranderingen naadloos lieten verlopen.